Marzenia…

Bezkresne morze,
samotny mężczyzna,
nagle szybki ruch,
doskonały balans ciałem,
momentalnie,
jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki
nad jachtem
rozpościera się skrzydło żagla
cudownie przemieniając
kawałek materii,
bezwładny na falach
w żywą istotę
zrywająca się
do radosnego lotu.

Ta scena z filmu Waterworld (Wodny świat) Kevina Reynoldsa, w której Kevin Costner stawia żagle na swoim trimaranie, od piętnastu lat była dla mnie ucieleśnieniem wolności i radości jaką daje żeglarstwo. Film moim zdaniem taki sobie, ale ta scena jest piękna.

Dla mnie jedyny problem to fakt, że na czarterowych jachtach nie jest łatwo o taką wolność. Zawsze jest ograniczenie, że najpierw trzeba poznać jacht, jak już go poznamy to goni nas czas, bo trzeba zrobić trasę, trzeba oddać jacht, trzeba dopłynąć na czas, trzeba bardzo uważać, bo trzeba zwrócić kaucję, trzeba nabić godzinek, mil, bo nowy stopień żeglarski, bo trzeba uwzględnić pragnienia wszystkich członów załogi, bo trzeba dostosować się do pomysłów kapitana…

Zawsze jest jakieś TRZEBA. A ja nie chcę żadnego TRZEBA, żadnego poza własnym CHCĘ.

Już na mazurach zazdrościłem ludziom z własnymi jachtami, niczego nie muszą, jak chcą to płyną, jak nie chcą to nie, jacht znają lepiej od własnej kieszeni, bo przecież spodnie zmieniają częściej niż jacht.

I pewnego dnia, chyba każdy żeglarz dochodzi do konkluzji, że marzy o własnym jachcie…

A ci co mnie znają wiedzą, że mam jakieś zwarcie w mózgu. I jest to zwarcie  pomiędzy obszarami marzeń i realizacji. Najlepiej o tym wie moja żonka, choć pewnie przysporzyłem jej nie raz stresów nerwów, łez i wścieklizny – oczywiście na mnie 😉

Zwarcie poszło, iskra w mojej łysej łepetynie przeskoczyła z obszaru marzeń do obszaru realizacji.

To zaczynam działać…